Een beetje verliefd

De zon stond te knetteren aan de hemel. Dit was weer zo’n Odijk/ Bollema ding; gaan wandelen zonder de goede voorbereiding. Te vaak zonder voldoende water, eten op pad of zonder goede kaart. Maar leren? Ho maar. We zijn aangekomen in Tafi del Valle, eindelijk het stedelijk lawaai ontvlucht, op zoek naar wat rust en naar wat meer beweging. Frans was de eerste dag al naar het informatiepunt voor toeristen gegaan om een kaart te halen van de omgeving en tips te krijgen voor wat leuke wandelingen in de omgeving. Frans is tijdens zijn vakantie te herkennen aan zijn interessante outfit; een opgerolde afritsbroek (afritsen is zo 2018), happy socks eronder, zijn pas gekochte sandalen, zijn regenpetje op en om de 50 meter kijkend op de kaart van de omgeving. En nu we hadden besloten om een goede wandeling te maken was hij zijn kaart vergeten.... Ik dacht er mee weg te komen, joh dan volgen we toch lekker de weg maar het volgende dorp? Lunchen we daar wat en nemen we de taxi terug? Ja, ja, leuk geprobeerd maar met bergen om ons heen moest er geklommen worden. En de top lijkt altijd dichtbij maar na de top, blijkt er een net iets hogere top achter liggen, en daar achter een nog hogere, enz.
Mijn onderhandelingsvaardigheden waren niet toereikend om de afstand tussen Frans en mij te overbruggen. Frans is iets sneller in het klimmen, ik heb, zeg maar, wat psychische bergen te overbruggen om omhoog te klimmen. Al knetterend, dreigend; en dit is verdorie echt de laatste top en dan lopen we gewoon recht naar beneden naar het dorp. Ach ja, en die zon op ons bolletje. Op een gegeven moment liep ik met een muts op, een bandana om mijn nek, ingesmeerd met factor 50 en lange mouwen. Je zou niet zeggen dat het 27 graden was. Vraag me niet hoe maar de zon had zijn weg gevonden. We gaven allebei licht aan het einde van de dag.
De volgende dag was het plan om weer te gaan wandelen, dit keer met kaart en bewapend met zoveel doeken en petjes dat we als mummie door het leven konden gaan. Maar op de een of andere manier konden we ons gaspedaal niet vinden. Ik liep sneller achteruit dan vooruit, zeg maar. Lekker treuzelen bij wat kopjes koffie raakten we in gesprek met een Argentijn, Facundo. En ja, ik zal het maar bekennen; we vinden Argentinie supergaaf, maar we zijn een beetje veel verliefd aan het worden op de Argentijnen. Wat een lieve, leuke en belangstellende mensen. Facundo was op vakantie met zijn gezin, 8(!) kinderen, bij zijn schoonmoeder. Na een minuut of 5 nodigde hij ons uit om mee te gaan naar hun huis. Tsja, lekker alternatief i.p.v weer te verknetteren op de berg, en elkaar het water uit de mond te kijken. Ja hoor, dit duo hoefde niet lang na te denken; wij zijn van de partij. Tip; nodig ons nooit uit als je het niet meent. We zijn nl. niet weg te slaan.
Snel even een fles whisky gescoord als dank voor deze gastvrijheid en hup in de auto op weg naar het huis. Mijn hemel, we kunnen hier heel wat leren van de gastvrijheid. Alle 8 de kinderen werden opgetrommeld, en alles werd uit de kast getrokken. Oma deed haar krulspelden uit, de plaatselijk limonade werd gemaakt en de lunch voorbereid. Het nieuws verspreidde zich snel, alsof Sinterklaas zijn intocht had gemaakt , al snel verzamelde zich meer kinderen. Facundo had er geen moeite mee om zelfs een of meer kinderen aan ons af te staan. “Neem er een of twee mee”, zei hij. Dat is heel gebruikelijk hier. Wij zelf zaten aan iets andere souvenirs te denken...
Na een aantal uren eten, kletsen en drinken Frans toch mee getrokken. “Waarom wil je weg?” vroeg Frans. Ach antwoordde ik; “misschien willen ze een keer naar bed”.
Wat een onvergetelijke dag was dit, en wat vinden wij de Argentijnen leuk!
Voor de kaartlezers onder ons; vanuit Cordoba, zijn we naar Tucumen en daarna naar Tafi del Valle gegaan (3 uur met de bus). Morgen gaan we verder naar Cafayate. Ciao!