Op een onbewoond eiland...

Het laatste verslag alweer van deze mooie vakantie. We hebben ons droomparadijs gevonden, Perhentian Islands. Een erg fraaie stek, we zitten met ons voetjes in het zand, een mooie beachvilla met buitendouche en huisdieren (!), heerlijk eten en nauwelijks contact met de buitenwereld mogelijk. Ik zit dit verslag te typen op schoot van de receptioniste. Hopelijk lukt het me om het verslag op tijd af te ronden voordat internet er weer uit ligt of de stroom uitvalt.

Vorige week hebben we met pijn in ons hart Georgetown moeten verlaten om door te reizen naar Kota Bharu. We kozen voor het gemak en hebben een binnenlandse vlucht genomen. Binnen een uurtje waren we er al. De busreis had iets langer geduurd, nl. een uur of 7. Tsja daar stonden we dan op het vliegveld, geen taxi te bekennen en het hotel lag 8 km verder op. We kunnen natuurlijk ook een bus nemen opperde Frans. Frans die overigens als een van de weinige mannen een afritsbroek en hawai shirt kan dragen zonder dat het ordinair wordt. Het leek mij geen goed plan om maar wat te gaan dwalen met koffers in 40 graden en geen idee waar je vervoer kan krijgen. Misschien hadden ze net zoals op Schiphol een systeem waar toegang op de luchthaven beperkt is voor taxi's. Ok, een klein stukje lopen en ja hoor een wagen met Teksi erop. Even de chauffeur van het toilet gehaald en hoppakee onderweg naar het hotel. Tot op heden is het zoals wel meer hier onduidelijk waarom er geen Teksi's stonden.

Tsja, waar is Kota Bharu bekend om; hmmm het is een tussenstop naar een van de eilanden en verders valt er niet erg veel te beleven. Het is ook nog zwaar islamitisch en dat maakt het er niet echt gezelliger op. Een wijntje is gewoon niet te vinden en daar houdt deze dame niet van. Zo kom je nooit in contact met de locals. Frans heeft nog geprobeerd wat spanning aan te brengen in deze stad door zijn enkel te verzwikken, maar mijn advies blijft, beperk je tijd hier. h

Blij dat we konden door reizen naar ons huidige plekje; een tropisch eiland, waar we het zelfs zonder internet best druk hebben; in en uit de zon,duiken, gratis cocktailuurtje en de masseur. We nemen iedere dag een massage, een goede gewoonte. Ben ik vooral van de relaxte, aai mijn rug, massages deze meneer houdt van het stevige werk. Bij de voet reflexmassage kon volgens mij niet veel mis gaan. Ik kan je zeggen met mijn reflexen is niks mis. Twee keer tegen het dak aan, meneer de masseur heeft mijn gevoelige plek gevonden. Gisteravond dacht ik slim te zijn door te kiezen voor de Beautiful Dream massage. Laat ik duidelijk zijn; zijn dromen zijn niet de mijne; na een uur apenkooien ging de kleine laaf boven op me staan. Ik heb wel goed geslapen...

Overigens valt er veel te ontdekken in onze strandvilla; Frans is al een meter in de lucht gesprongen na de ontdekking van een enorme spin. Ik had op tijd mijn lenzen uitgedaan en vond dat hij zich echt aanstelde (zoals alleen mannen dit kunnen). Als je zo'n grote spin onderdak biedt dan krijg je hetzelfde formaat gekko. Dat is dus niet meer de grootte van een leuke broche, maar een serieus reptiel. Om maar te zwijgen over de leguaan die ' s ochtends komt buurten als ik gezellig op het buitentoilet zit. Ben benieuwd waar de kittens zijn gebleven die we gister hebben ontdekt....

En terwijl "what a wonderful world" op de achtergrond klinkt komt het einde van deze vakantie in zicht. Donderdag nog even met onze correspondent Sytze KL onveilig maken om vrijdag weer terug te vliegen.

Tot gauw!